Gözlerin, yağmur gözlerin...
Katil, dikenli tel, karabasan gözlerin...
Ürkek, ağlamaklı ve kaçak gözlerin...
Bana yasak gözlerin... Büyülü, korkunç giz dolu gözlerin...
Buğulu gözlerin; düşgücüm, özgürlüğüm...
Gözlerin ölümüm ve gözlerin için adam öldürürüm!!! Gözlerin olmasa her gece üşürüm...
Toprak mı renk verdi gözlerine yoksa yosun mu diye sormak çok anlamsız. Çünkü toprak da yosun da hırsız...

Ben yine gözlerin diye başlayacağım...
Zaten yaşamıma gözlerin diyerek başladım!!! Sevincim, üzüntüm, korkum, karabasanım, kolum, bacağım sakat; gözlerini düşlemezsem...
Düşlerim için kızma bana! Çaresizim...
Gözlerin ezberimde...
Yıllardır varlığını bilmeden bakışını ve teninin kokusunu hissettim ve itiraf ediyorum sen bilmeden seninle seviştim...
Seninle seviştim diyorum...
Haklısın okuma bunları...
Kaldır at, tükür üzerine, beni lanetle; ama yüreğimi ne yapacaksın? Sende o gözler durdukça; çaresiz benim olacaksın! İstemiyorsan kendi gözlerini oyacaksın! Ama...
Yapma...
Gözlerin; düşlerimle kardeş, düşlerim sadık, ama gözlerin; kalleş gözlerin, şiirlere yeterli gözlerin, binlerce sayfa dolusu şiir etmeli...

Umursama beni ve söylediklerimi! Ben böyleyim...
Olur olmadık şeyleri düşler, olur olmadık düşlerimi işlerim kağıtlara...
Ama en olmadık düşler birgün gerçek olur. Zaten düşler de gerçekleşmeleri için kurulur. Bu yüzden çok düşleyenlerden korkulur...
Benden hep korkarlar...
Benden değil düşlerimden...
Aslında sen de kork! Hayır, korkma! Korkmamalısın...
Çünkü sen benim en narin, en kırılgan, en özendiğim tarafımsın...
Sen benim yaratıcılığım, can damarımsın. Nasıl keserim can damarımı? Zaten sen benim acılardan çalabildiğim tek mutluluğumsun!!! Evet, öylesin...
Ama benim olmalısın...
Benim ol! Yoksa kaçacağım bu kentten, kurtulacağım bu insanlardan...
Sana yalvarıyorum!..
Yalvarmıyorum!..
Sen bilmezsin eksikliği, yarımlığı, karanlıkta kalmayı...
Sen bilir misin başka tenlerde tek bir teni aramayı?

Sen bilir misin? Bilmezsin; boğazında değil, yüreğinde koca bir düğümle ağlamayı...
Sustum...
Konuşmuyorum...
Sessizlik güzel, sessizlik acı dolu...
Sensizliği sessizliğe fısıldasam olur mu? Kimseye duyurmadan anlatsam, benden başkası bilmese sana hissettiklerimi...
Beni değil, gölgemi değil, düşlerimi sev bari...
Tamam özleme beni, isteme, hissetme...
Korkma ben hep yanındayım, ama ben senin değilim...
Olamam zaten...
Hak etmiyorum...
Senin için ne yaptım ki, hayalini kurmaktan başka? Unutma ki en zorudur hayal kurmak...
İnan en zorudur yokluğunda seni yaratmak, seninle olmak, dokunmak, teninin kokusunu duymak, sevişmek...
Tamam...
Sustum...
Bak yine hayalini kurdum...

“Seni istemiyorum” dedin; sustum...
“üzgünüm” dedin, sustum...
“Konuşsana” dedin, sustum...
Sustun...
Sustum, bak yine gözlerini okudum...
Sus derken beni istiyorlar, konuşma derken sensiz olamam diyorlar...

Ben senin özgürlüğünüm...
Ben senin küskünlüğünüm...
Yapamadıklarınım...
Korkma!!! Haykır, ağla!!! Yok, ama ağlama! Senin ağlamana dayanamam ve beni sevmemeni anlayamam...
Koca bir yaşamı sana adayamam...
Adarım...
Evet, işte sana emanet uyduruk yaşamım...
İstemez misin? İstemek zorundasın ve sen beni anlamalısın, anlamak zorundasın! Bunun için varsın...
Gözlerin bana bakmak için var...
Affet beni hayallerim...

Sabaha kadar uzar gözlerin diye...
Bitireceğim yine ve ak kanatlı bir kuşun kanat çırpışı gibi ahenkli ve gündoğumu kadar ıssız ve bir papatyadan kırılgan ve yoğun bulutlar kadar ağlamaklı ve tanrı kadar tapılası ve damardaki kandan sıcak ve bir yaz esintisi kadar huzur verici ve en sevilen anılara eşdeğer ve yıllarca mahzende bekletilmiş şarap gibi özel ve en derinlerde bulunmayı bekleyen deniz kabuklarından değerli ve bir ölü kadar sessiz ve deniz kokusu kadar eşsiz ve bir o kadar da bensiz gözlerini hayalleyeceğim ben...

Senin gözlerini hayallerken kendimi öldüreceğim...